Ergens voelt het toepasselijk dat vandaag een grijze, sombere dag is op een dag van bezinning en herdenking. Nationale Dodenherdenking is meestal wel een dag waarop ik me verdrietig voel, en ik denk dat dat ook goed is. Stilstaan bij wat er allemaal in de afgelopen 100 jaar gebeurd is, wat dat betekend heeft voor ons land en waar we nu zijn en hoe dankbaar ik daarvoor ben. Alle mensen die gestreden hebben -in welke manier dan ook- om ons land veilig te maken en iedereen die onschuldig slachtoffer is geworden. Iedereen die nu nogsteeds -dan niet in Nederland maar ergens anders in de wereld- in die situatie bevinden. Ja het is even goed om daar stil bij te staan. En dan maak ik me vandaag vooral boos over het feit dat mensen zoals Baudet daar dan weer helemaal niets van snappen. Die sneuvelen in de Tweede Wereld oorlog gelijktrekken met niet naar de kroeg kunnen omdat mensen te eigenwijs zijn om een mondkapje op te doen. Het is weer een dag met veel om over na te denken.
Ik vind het heel lastig om een nailart te maken voor Dodenherdenking. Een van de dingen die voor mij voorop staat is het eren van veteranen. Kransen leggen en bellen luiden. Een van de bloemen die daarbij hoort is de witte anjer. Prins Berhard droeg deze als symbool van zijn verzet en dat is iconisch geworden. Ik heb tevens geprobeerd om een witte duif te maken als teken van vrede.
Leave a Reply