Vorig jaar deze tijd was de eerste lockdown net begonnen. Ik zou eigenlijk een weekendje naar Boedapest gaan, maar dat ging niet door. Werken ging in ene van thuis uit en iedereen moest in ene uitvinden hoe dat ging. Werksoftware op mijn eigen materiaal installeren was niet ideaal, maar het moest maar.
Na de eerste vlaag van verrassing en onzekerheid was uitgewerkt, vond ik mijn draai. Ik had net een abo afgesloten bij de bibliotheek en ik had een stapel boeken op mijn nachtkastje staan waar ik me doorheen kon werken. Naar buiten gaan was eng, maar de muren van mijn huis hielden me veilig en ik had genoeg hobby’s om mijn tijd door te brengen.
Buiten het feit om dat er honderden mensen in het ziekenhuis lagen dood te gaan, we geen idee hadden waar we mee te maken hadden, en het zorgpersoneel dat hun leven op het spel zette om, was de quarantaine eigenlijk een fijne tijd. Ik kon uitslapen en voor het eerst in lange tijd ebde mijn gewoonlijke vlaag van vermoeidheid weg. Voor het eerst in jaren kon ik me echt concentreren op tekst. Voor het eerst in jaren verslond ik boeken zoals ik in mijn tienerjaren kon. Ik haalde de 60 bladzijden per uur van toen in de verste verten niet, maar ik heb in korte tijd 35 boeken, nuja vooral gedichtenbundels gelezen. Ik las the Witcher boekenreeks en ik dook in de wereld van de poëzie. Ik begon zelf te schrijven en ik had een plekje om in te schuilen.
3 juni veranderde dat, want dat was de dag dat ik weer naar werk moest. Ik was zo misselijk van zenuwen dat ik de spiegel van de auto reed. De wereld kalmeerde wel een beetje en ik durfde op de fiets wel weer naar werk. Toen de mondkapjes plicht in de bus werd geïntroduceerd op 1 juli voelde ik me wel veilig genoeg om weer met de bus te gaan en dat heb ik gedaan tot oktober. Toen werd het dusdanig kritisch weer dat ik dit keer weer met de auto ging. Niet dat ik in de parkeergarage durfde, maar ik legde liever wat aan mijn reiskostenvergoeding bij en parkeerde maar duur tegenover mijn werk. 18 december ging de huidige lockdown in en eigenlijk vond mijn baas dat gewoon naar kantoor moest gaan. Daar voelde ik me niet comfortabel bij. Ik had dit jaar 4 Corona-positieve collega’s gehad, waarvan er ten minste 2 eerder die week voor mijn neus hadden gestaan en toen vond ik het welletjes. Ik trok een streep met behulp van een manager en ik mocht thuis werken. Dit keer met werkmateriaal.
Ik heb het idee dat ik 2020 vrij positief doorheen ben gekomen, maar 2021 is toch een bittere pil. De wereld staat in brand en iedereen heeft er schijt aan. Mijn angst om naar buiten te gaan is erger dan ooit. Mensen lopen soms nog steeds recht op je af en snappen niet hoe een mondkapje werkt. Iedereen vindt zichzelf slim, maar bewijst maar al te graag dat ze het niet zijn. Gemakzucht. Zo’n masker is maar lastig en wat maakt het hun nou uit dat anderen dood gaan?
Gelukkig ken ik maar 1 iemand die is overleden aan corona en dat is mijn oma. Ik heb nog steeds niet het idee dat ik ooit begonnen met het verwerken van haar dood. Was het omdat ik er al lang geleden rekening mee begon te houden dat ze binnenkort dood kon gaan? Waarschijnlijk. Maar het feit dat ik haar uitvaart op een scherm heb moeten zien wel lastig. Lastiger was dat mijn tante niet snapte dat ik er niet bij wilde zijn vanwege mijn gezondheid. Dat was wel even stress. Soms voelt het alsof familie vooral stress oplevert. Toen mijn andere oma overleed -ver voor Coronatijden-, moest haar uitvaart perse op vrijdag plaatsvinden, want zaterdag hadden mijn ooms een concert van de Rolling Stones. Nou vind ik het een aardige band, maar daar kon ik emotioneel niet zo goed omheen. En onbegrip voor mijn gezondheid is toch een van de moeilijkste dingen waar ik mijn hele leven al mee moet omgaan. Dus waarom zouden mensen het nu in ene wel snappen.
Ik heb sinds mijn 11e al reuma. Ik kon op mijn 15e al regelmatig niet zelfstandig naar de wc omdat ik van de pijn niet op mijn benen kon staan en dat is eigenlijk alleen maar erger geworden. Ik kan wandelingen maken van een half uurtje tot een uur en daarna wordt de pijn in mijn rug te erg. Ik gebruik medicijnen die mijn immuunsysteem onderdrukken zodat ontstekingen minder snel ontstaan en minder lang duren. Zonder kan ik niet werken en met kan ik part time werken, maar bij een halve werkweek houdt het echt op. Hoe vaak mijn arts ook zegt dat ik met reuma niet een verhoogde kans loop om Corona te krijgen, mijn onderbuikgevoel zegt me dat ik dat wel heb. Het is zoveel makkelijker om gewoon maar thuis te blijven, want de stress om even naar de drogist te gaan is teveel.
Met als gevolg dat ik genoeg vrienden al zo lang niet gezien heb. In ene wantrouw je iedereen. Hoe dragen zij hun masker? wanneer doen ze die op? Hoe vaak wassen zij hun handen? Hoe vaak maken zij alles schoon? Om van in paniek te raken. Dus maak ik me liever maar geen zorgen, dus ontloop ik ze maar gewoon. Met als gevolg dat ik nu al een jaar mijn whatsapp maar gewoon liever niet open. Voel ik een vlaag van paniek opkomen als ik zie dat ik 100 gemiste berichten heb omdat ik hoop dat de vraag ‘wil je wat afspreken?’ er niet tussen zit. De mensen die ik durf te zien kan ik eigenlijk op 1 hand tellen. En het idee dat deze situatie nog wel 2 jaar zo gaat duren maakt me zo verdrietig. Er is zo’n zeurend gevoel in mijn onderbuik en ik denk dat ik er nu pas een naam aan kan geven. Ik denk dat ik constant rouw om mijn toekomst.
We zitten midden in een babyboom. En hoewel ik het iedereen gun om hun familie uit te breiden, knaagt dat gevoel dat ik dat ook wil enorm aan me. Ik heb het idee dat ik elke week wel een aankondiging zie voor gezinsuitbreiding. Voor sommigen is dat een hond, maar voor de meeste een kindje. Ik ben 31 en ik zou zo graag mijn eigen kindje vasthouden. Ik ben single en daten is nu echt geen optie. Dus die droom moet ik -reëel gezien- minstens 4 of 5 jaar uitstellen.
Tussendoor maakt de wereld de ene na de andere revolutie door. Ik had het idee dat ik Me Too pas net verwerkt had en toen kwam er een volgende. Het verhaal van Sarah Everard greep mij, en ‘gelukkig’ met mij vele anderen, bij de keel. Eindelijk wordt er geluisterd naar onze verhalen. Tot nu toe moesten maar gewoon stoppen met aanstellen. Tussen denken dat ik dat ook had kunnen zijn en dingen die mij zijn overkomen toen ik op mezelf woonde door heb ik een hoop om over na te denken. Doordat je verteld wordt dat je het maar gewoon weg moet stoppen, verwerk je het nooit. Totdat het opblaast in je gezicht. Op de middelbare school was mij bijnaam Hermione. Leuk omdat mensen jaloers op mijn cijferlijst waren, maar als je een vent op zijn neus moet slaan omdat hij je mee naar huis wilt nemen is dat toch minder leuk. Toen had ik er geen tijd voor om dat te verwerken. Mijn toenmalige vriendje boeide het geen reet, en tussen pijnaanvallen en huiswerkdeadlines in had ik er geen tijd voor. Ik heb nooit echt kunnen stappen, maar als ik uitging maakte mannen het nooit uit dat ik al een vriendje had. Ik kon nooit een drankje bestellen zonder betast en/of versierd te worden. Het maakte mijn vriendje trouwens ook nooit zoveel uit. Achteraf gezien waren dat grote rode vlaggen, maar toen was ik nog niet zo vocaal om voor mezelf op te komen. Al weet ik niet of niet iedereen om me heen me keihard zou hebben uitgelachen. Er moest nog ruim 10 jaar overheen gaan voor de wereld bereid was te luisteren. Maar toch kocht ik vorig jaar voorjaar toen ik weer begon te daten -een paar weken voor quarantaine begon- toch maar een zakmes, voor het geval het mis zou gaan.
Ik ben al lang geleden gestopt met het journaal kijken, omdat het zo moeilijk is om dat met droge ogen te kijken. Tussen Black Lives Matter en Stop Asian Hate, worden er zoveel mensen zinloos vermoord. Alle huilbuien die ik wekelijks heb zijn vermoeiend. Ik slaap echt al zo lang slecht. Ik rouw om mensen die ik nooit heb gekend en nooit meer zou kunnen kennen.
Het is allemaal maar een emotionele rollercoaster. Alle rellen, racisme en onbegrip. Ik kan er met mijn hoofd niet bij en het vreet aan me. En ik kan er niets aan veranderen. Mensen worden alle regels zat en lappen ze aan hun laars. Ik weet dat het nog jaren gaat duren voor ik weer normaal over straat durf. Iedereen verwacht dat het weer normaal wordt nadat iedereen is ingeënt. Ik weet niet wat de mensen die niet willen worden ingeënt verwachten. Het is een pijnlijke confrontatie dat Nederland zo bekrompen is en ik vrees dat er nog vele zaken aan het licht gaan komen waarvan we nog niet wisten dat het een probleem was bij vele mensen. Tussen al het rouwen word het me maar weer pijnlijk duidelijk dat ik de dagen aan het aftellen ben tot wanneer ik niet meer wakker wil worden zoals ik had in mijn vorige depressies en ik weet nu al niet wat ik er aan moet doen.